Je lichaam is geen vijand (ookal walg je van je spiegelbeeld)

Ik hoorde deze week iemand zeggen:
“Als er maar zo eens iets magisch was om af te vallen, dan zou ik mezelf misschien wat liever gaan zien en niet walgen als ik voor de spiegel sta, maar ja, dat is een utopie natuurlijk.”

Been there. Ik héb dat ook gedacht. Dat als ik eindelijk slanker zou zijn, het makkelijker zou worden om van mezelf te houden. Alsof je lichaam eerst anders moet zijn — perfect zijn (herkenbaar?), in de maat passen — voor je het verdient om graag gezien te worden.

Maar laat me je iets zeggen wat misschien wat wringt, maar wél waar is: Veel slanke mensen walgen ook van hun lichaam.  Slank zijn garandeert niet dat je van je lichaam houdt. Je voelt je misschien wel opgelucht wanneer je merkt dat er wat af is. Je voelt je mogelijk wel trots omdat je het bereikt hebt… maar dat is maar van erg korte duur. Liefde voor je lichaam komt niet uit je weegschaal of uit je kledingmaat. Dat komt van veel dieper.

De vergiftigde bril

Wat jij ziet in de spiegel, is niet gewoon een lichaam. Het is een lichaam dat je bekijkt met een bril vol oude pijn, vergelijkingen, vernederingen, schaamte, gemiste kansen en onuitgesproken woede. 

Een lichaam dat je ooit stilletjes bent beginnen haten, door die mooie broek die opeens niet meer past, door je oncomfortabel te voelen in die kleren die eigenlijk niet meer passen, je grootouders die jou ooit vergeleken met je zus — niet omdat het écht iets verkeerd deed, maar omdat jij geleerd hebt dat je alleen waardevol bent als je iets anders was.

Je maakt de conclusie: Ik ben niet (goed) genoeg. 

Afslanken is één ding, van je lichaam houden is next level

Je lichaam mag dan wel veranderd zijn, maar daarom wil dat nog niet zeggen dat je onderbewuste geest en je overtuigingen over jezelf mee veranderd zijn. 

Je onderbewustzijn kan tientallen jaren dezelfde overtuigingen blijven volhouden, want eens dat een idee geaccepteerd wordt door het onderbewustzijn, worden enerzijds gelijkaardige ideeën gemakkelijker geaccepteerd én blijft het opgeslagen in jouw onderbewustzijn tot het wordt vervangen door iets nieuws. Maar hoe langer een idee in je onderbewustzijn opgeslagen ligt, hoe meer er voor nodig is om het te doorbreken. En net in dat doorbreken is RTT krachtig.  

Dus stel dat jij hebt besloten dat je niet kan afslanken, beslis je tegelijkertijd dat het nooit zal lukken, dat je er geen controle over hebt (waardoor je soms ook het gevoel krijgt dat je geen controle hebt over wat je eet, alsof iemand anders in jouw plaats “ja” zegt tegen die ongezonde rommel, en toch kwam het uit jouw mond).
Als gevolg heb je waarschijnlijk al jarenlang verschillende diëten gevolgd, je te pletter gelopen op de loopband… en nog niks. Als er iets af gaat, komt het er gewoon terug bij. Al jouw ervaringen dragen gewoon bij tot die oorspronkelijke overtuiging.

Jij denkt dat het aan je lichaam ligt. Nee, je bent ervan overtuigd. Maar eigenlijk ben je gewoon een overtuiging steeds opnieuw aan het manifesteren zonder dat je er bewust van bent. Natuurlijk lijkt je lichaam dan een stom ding dat maar niet mee wilt, dat gewoon tegenwerkt. 

Je lichaam doet z’n best

Je lichaam heeft jou door álles heen gedragen. Door verdriet, stress, slapeloze nachten, eetbuien, kritiek, overleven, perfectionisme. Het heeft al jouw moeilijkste momenten samen met jou meegemaakt. 
Het is er nog steeds. Het werkt. Het beschermt je. Het communiceert met je, al luister je misschien nog niet.
Dat is geen reden tot walging. Het is een vriend(in) die er probeert te zijn voor jou en onvoorwaardelijk van jou houdt. 

Het zegt zelfs “nee” in jouw plaats wanneer jij het niet kan zeggen.  

Ons lichaam is daarbij ook niet voorzien op de 21ste eeuw. Onze hormoonproductie is gemaakt voor een veel simpelere tijd. Het is niet voorzien op die overvloed aan haast ( en continue stress), prikkels, voedsel en de overvloed aan suikers. 

En als je de strijd aan gaat met je hormonen, verlies je altijd. Je moet de spelregels van je lichaam leren. 

Ben je klaar om die strijd te laten zakken?

Het leven is te kort én gaat te snel om in strijd te leven met jouw lichaam. In strijd leven met je lichaam is ook in strijd leven met jezelf als persoon. 

Ons menselijk brein is ook een fantastisch krachtige betekenisgevende machine, dus wanneer we in strijd leggen met ons lichaam en ons afvragen waarom we zoveel pech hebben met ons metabolisme of waarom het niet mee werkt, geeft je brein daar een betekenis aan, zoals bijvoorbeeld:

•  “Je bent gewoon een lui nest.”
• “Je hebt gewoon weer geen wilskracht. Dat is het probleem. Je zal er nooit in slagen.”
• “Ze hebben maar weer eens gelijk dat ik het niet kan.”
• “Ik ben gewoon nutteloos. Ik kan me niet eens houden aan een voedingsschema.”
• “Ik kan er niet aan doen.”
• “Het zit in mijn genen.”

En weet je, dat is allemaal klinkklare onzin.

Je bent genoeg.

Je bent een prachtig mens.

Je bent geen lui nest.

Je hebt wél wilskracht.

Je zal er wél in slagen. Ze hebben géén gelijk.

Jij bent absoluut waardevol.

Je moet alleen de juiste manier en de juiste ingang vinden.

Je weet gewoon nog niet hoe.

Je hebt nog niet geleerd van jezelf te houden, terwijl je wel hebt geleerd jezelf af te breken. Dat is niet jouw fout.

En nee, het zit niet in jouw genen. 

Zoals ik al zei, been there: zowel de ingewikkelde relatie met mijn lichaam als met mezelf, er niet in slagen om af te slanken, mijn lichaam dat “nee” moest zeggen in mijn plaats,… You name it. I’ve been there.  

Boek je kennismakingsgesprek en laat me je helpen jouw relatie met jouw lichaam te herstellen.